Zaczęło się jedenaście lat temu.
choć to nie była moja pierwsza próba,
lecz druga lub trzecia, przy czym obie
spaliły na panewce.
Pierwszy raz starałam się rok wcześniej,
gdy mieszkałam w akademiku.
Do małej pokojowej lodówki włożyłam
sześć pasztetów sojowych i dwie paczki
sojowych wędlin. Kupiłam cztery kilo
ziemniaków i surową marchewkę.
Myślałam, że to wystarczy.
Niestety, miałam za mało wiedzy.
Odpadłam w przedbiegach i po
miesiącu jedzenia pasztetów z soi wywiesiłam
białą flagę. Po prostu zabrałam się do tego
z nieodpowiedniej strony.
Zmądrzałam dopiero po roku.
Poszłam do biblioteki i wypożyczyłam:
Szalonego Kowboja Howarda Lymana,
Spór o prawach zwierząt Petera Singera, a także polski
stary bestseller Wszystko o wegetarianizmie Marii Grodeckiej.
Oto nagle stało się jasne, gdzie popełniałam błędy.
Myślałam, że wystarczy pozbyć się mięsa (którego
i tak jadłam szczątkowe ilości), uzupełnić to soją
i voilà! Wszystko gotowe! Otóż, wcale nie!
Te pierwsze trzy książki, które przeczytałam
były ledwie wstępem do czegoś większego.
Nadały kierunek mojej drodze i choć
dalej popełniałam błędy, to też korzystając
z doświadczenia innych, dojrzalszych osób,
szybko modyfikowałam własne eksperymenty.
Najgorsze jednak było tłumaczenie
innym, dlaczego to robię. Bo przecież każdy pytał.
Mama, tata, oby dwie babcie, kuzynostwo,
najbliżsi znajomi, koledzy ze studiów.
Było najgorsze, nie dlatego, że nikt
nie podchodził do sprawy z otwartym
umysłem i szacunkiem ale dlatego, że
nikt nie potrafił zrozumieć mojego punktu widzenia.
A mianowicie, że swoich przyjaciół nie zjadam.
Moje serce było pełne miłości do zwierząt
już odkąd byłam małym szkrabem.
Kochałam psy, krowy i konie, głaskałam mokre ryjki
świni, które karmiłam z sąsiadką, pomogałam
pisklakom, które wypadały z ptasich gniazd.
Nigdy nie czyniłam między nimi żadnej różnicy,
czego pokłosiem było siedzenie nad zimnym
talerzem obiadu, do którego kapały łzy i smarki.
-Nie odejdziesz od stołu, póki nie skończysz–
upominali rodzice.
Więc nie odchodziłam.
Siedziałam nad talerzem i płakałam godzinami.
To co dla nich było rarytasem, mnie przyprawiało
o mdłości.
******
Jakiś czas temu byliśmy z Michałem w kinie.
Pokot. Film Agnieszki Holland na podstawie
powieści Olgi Tokarczyk, Prowadź swój pług
prze kości umarłych.
Znałam książkę,
czytałam ją dwukrotnie, ale chciałam obejrzeć
to jeszcze w kinie. Zobaczyć Duszejko z perspektywy
sławnej reżyserki. Znów z nią trochę pobyć, niczym
ze starą znajomą. Po powrocie z kina usłyszałam:
-Chyba przestanę jeść mięso…
-Bo…?
-Ten film mnie wzruszył; dotknął mnie.
Spojrzałam na Michała podejrzliwie.
Właśnie kończył robić kanapkę z masłem i wędliną.
Wiedziałam, że nic z tego. Że to tak nie działa.
To nie jest rzucanie papierosów, bo kumolog
zabronił ci palić. To nie jest odstawienie cukru,
czy alkoholu, bo robisz po nim głupie rzeczy.
To coś więcej. To filozofia życia. Wyświechtane słowo,
a jednak olbrzymie znaczenie. Bo filozofia to idee
największe wartości i emocjonalne potrzeby. Coś
co jest na samym szczycie życiowych priorytetów.
Michał jest wrażliwy i empatyczny. Ale niejedzenie mięsa
i idea wegetarianizmu nigdy nie stała u niego na podium.
-Nie rób tego– odpowiedziałam
-Co? Jak to? Nie chcesz? Ty???
-Chcesz to zrobić z nieodpowiednich pobudek.
A to musi być głos serca. Głos, który krzyczy w tobie
przez wiele lat. To nie może być poświęcenie. To powinno
być całkowicie naturalne, twoje moralne poczucie słuszności.
Michał nie został wegetarianinem, i nawet nie jest mu blisko.
Zrobił inne rzeczy w które wierzy. Wpłacił pieniądze na konto
schroniska, rzucił palenie i zrezygnował z gier.
Każdy ma swoje priorytety i osobiste wartości.
Misjonowanie nigdy nie przyniosło
niczego prócz kłótni i rozlewu krwi.
******
Zawsze byłam za cichą rewolucją.
Czyli taką, która odbywa się we własnym sumieniu.
Nie krzyczysz światu o sobie, nie namawiasz innych
do własnych przekonań. Jak mawiał Mahatma Gandhi,
bądź zmianą, którą chcesz ujrzeć w świecie.
Te jedenaście lat bycia wegetarianką były i wciąż są
dynamiczną zmianą. Ta droga nigdy nie ma końca.
Zaczęło się od tego, żeby nie szkodzić istotom.
Prosta sprawa, prawda? Jednak ta mała rzecz
doprowadziła mnie dalej. Do prawdy, która
wcale nie jest jednolita i miła.
Oto okazuje się, że hodowle przemysłowe
powodują wzrost CO2 i metanu do atmosfery,
co przyspiesza zmiany klimatyczne w zatrważającym tempie.
(aktualnie +1 stopień Celsjusza). Topnieją lodowce,
w Ameryce robi się cieplej, a w Europie chłodniej.
Dalej. Bank Światowy wykorzystuje kraje Trzeciego Świata,
zadłuża je, a w ramach spłaty wymaga udostępnienia koncernom
przemysłowym wielkich połaci jeszcze nieskażonej ziemi pod uprawę zbóż.
Szczytny cel, prawda? Tyle, że zboża (głównie kukurydza i soja GMO)
nie mają służyć likwidacji głodu na świecie, a wykarmieniu
bydła hodowanego w niewoli, na to by napełniać ogromne
brzuchy Amerykańskich smakoszy.
Dalej. 90% popularnych zbóż, które dostępne są w sklepach,
są modyfikowane genetycznie.
Ludzie (zwłaszcza nasze pokolenie lat 80-tych)
chorują na nowotwory, co jak myślę, ma ze sobą
ogromny związek, jak również to, że od dziecka
nauczono nas spożywać śmieciowe, mocno przetworzone
jedzenie, które zawiera toksyczne substancje
(jak syrop fruktozowo-glukozowy),GMO, antybiotyki oraz pestycydy.
I żeby było zabawniej. Ci sami ludzie na ogół
nie widzą związku.
Uskarżają się na swój stan zdrowia, oddają się w ręce
lekarzy, a ci z reguły nie wiedząc nic o zdrowym żywieniu
( bo na 6-letnich studiach mięli o tym ledwie 25 godzin zajęć)
karmią pacjentów kolejną chemią i przetworzonymi farmaceutykami.
Moja koleżanka, która wiecznie choruje na zapalenie
górnych dróg oddechowych (i zawsze je cukier, nabiał
i pije gazowaną wodę) na moje pytanie, czemu w końcu
o siebie nie zadba i zmieni diety na zdrową, ciepłą i ekologiczną,
odpowiedziała, że JEJ NIE STAĆ (!).
Przy czym stać ją na firmowe buty
i nowe sukienki. Ręce opadają.
Ale nic nie mówię, bo ci, którzy nie chcą
wiedzieć, zamykają oczy i uszy na niewygodną prawdę.
Bo prawda jest taka, że ŚWIADOMOŚĆ bywa bolesna,
a IGNORANCJA zawsze jest miękka i puchata.
******
Jedna droga doprowadziła mnie w tysiąc podobnych.
Bo rozwijając świadomość liczysz się z tym, że dotrzesz w
obce rejony i będziesz musiał podjąć kolejne wyzwania.
O tym wszystkim przypomniały mi, Głosy rewolucji żywnościowej,
książka z 2014 roku, dwójki idealistów: Johna Robbinsa
i jego syna Ocena, która wpadła mi w ręce podczas wrześniowej wyprzedaży.
Jest to zapis rozmów z najważniejszymi
niezależnymi ekspertami ds. żywności organicznej,
GMO, zadłużenia Krajów Trzeciego Świata, lekarzy, dietyków
ekologów, publicystów i zaangażowanych w Fair Trade.
Wiedza, którą oferuje lektura, była mi już znana
i oczywista, a ta pozwoliła mi ją usystematyzować.
Telomeraza, angiogeneza, BDMC. Te kosmicznie
brzmiące nazwy od wielu lat nie są mi obce.
Bo decydując się na życie w prawdzie i w zgodzie z własnym sumieniem
nagle dowiedziałam się o rzeczach o których świat nie mówi.
Bo politykom, wielkim korporacjom i 2% najbogatszych
ludzi świata jest to nie w smak.
I nie chodzi o to, by zwariować (a w natłoku sprzecznych
informacji, można), lecz by zrobić wszystko co w naszej
mocy, aby zadbać o siebie w tym trudnym, bo oderwanym
od Natury świecie. Może się wydawać, że naszą misją,
jest wegetarianizm lub zdrowa antynowotworowa dieta.
Tymczasem są to tylko drogi prowadzące do celu głównego.
A jest nim powrót do Natury i nauka życia w zgodzie
z odwiecznymi jej prawami, dokładnie tak,
jakby nas też dotyczyły.
Bo przecież dotyczą, bez wyjątku.
I dlatego, to co holistyczne wraca do łask.
Pełny rozkwit natomiast będzie miał miejsce dopiero wówczas,
gdy przestaniemy być ignorantami i rozbudzimy świadomość
na PRAWDĘ. Że to nie my władamy Naturą, lecz to ona
posiada nas.
emocjonalna atletka 