Przyjaciele

Era facebookowych znajomości nie sprzyja zawieraniu głębokich przyjaźni. Szybko się nudzimy i łatwo porzucamy to, co brzydkie i niewygodne, np. trudne emocje widziane w drugim człowieku. Przyjaźń wymaga cierpliwości i pełnego zaangażowania, a dziś tak trudno o czas i chęci…

Nie jestem łatwym przyjacielem, wręcz przeciwnie. Dąsam się, często przeklinam wyprowadzona z równowagi, obrażam za nieustannie milczący telefon, zabijam w myślach za choćby mały akt nielojalności… Tak. Jestem cholernie trudną osobą. I pewnie dlatego w moim życiu przyjaźnie stanowią krótką i ulotną chwilę. Poznaję kogoś, trochę się w nim zakochuję, przyglądam w nim jak w lustrze, by ostatecznie zacząć powoli szykować się do wyjścia. Bo mamy inne drogi, inne cele, marzenia i poglądy. Bo przeżyliśmy inne rzeczy, doświadczyliśmy innych zjawisk i na innych poziomach. A czasem dlatego, że postawiłam na złą kartę, przyjaźń zawiesiłam na cienkiej lince mówiąć „wybieraj!”, w myśl zasady że lojalność jest wartością nadrzędną. Niespełniona popychała do kasowania numeru i zapominania o adresie. Tak łatwo jest zapomnieć o sobie wzajemnie, nawet gdy nazywaliśmy siebie przyjaciółmi po grób. Bo oto powstał grób życiowego etapu. Szast prast, przyjaźń umyka niczym płochliwy zając…

Miałam przyjaciół przez większość swojego życia. Lecz zawsze na chwilę. Przyjaciółka na rok, przyjaciel na dwa, czasem dłużej. Potem każdy żył osobno. Inni ludzie, inne miasta, priorytety… Czy staraliśmy się za mało? A może rozdzieliły nas czas i przestrzeń, odległość kilometrów? A może nie traktowałam jej nigdy zbyt poważnie, twierdząc że bez niej spokojnie da się żyć…

Dziś, z perspektywy osoby niespełna trzydziestoletniej widzę, jak bardzo mi brakuje przyjaźni szczerej, fizycznej lecz nieseksualnej bliskości i kontaktu z drugim człowiekiem. Szukam przyjaciół jak narkoman na głodzie; w kobietach szukam sióstr, których nigdy nie miałam, w mężczyznach zachwytu, siły i zdecydowania. We wszystkich- zrozumienia i całkowitej akceptacji. Dlaczego? Bo sama nie potrafię ich sobie dać. Przyjaciel jest nie tylko prezentem w postaci bezwarunkowej miłości, lecz także przejrzystym zwierciadłem i przyjaznym choć często bolesnym feedbackiem, informacją, że czas wziąć się w garść.

Czy umiecie się przyjaźnić- teraz gdy relacje oparte na prawdziwych emocjach przestały mieć znaczenie a na facebooku wszyscy kipią radością do porzygania? „Cześć, jak leci?”. „Dobrze, dzięki. A co u ciebie?”. „Też zajebiście”. Ot krótka historia „przyjaźni”, która wymaga jednak więcej zaangażowania niż sumiennego stwarzania pozorów szczęścia. Bo nie sztuką jest silić się na uśmiech, sztuką jest zapłakać przy drugim człowieku, gdy świat się śmieje.

Moja terapeutka zapytała mnie kiedyś, masz przyjaciół? To było trudne pytanie. Tyle razy się zawiodłam, tyle razy ludzie zawiedli się na mnie, w dodatku świat co chwilę daje dowody wszechobecnej przemijalności. Czy mam przyjaciół? Kogoś na dobre i na złe, kogos komu ufam, przy kim mogę być całkowicie sobą bez maski i wyrzutów sumienia? Trudno jest mi dziś odpowiedzieć twierdząco, w obawie, że coś stracę. Tak łatwo przyjaźnie okazywały się zwykłymi znajomościami. Wiem jedno. Na dłuższą metę bez przyjaciół nie można być szczęśliwym człowiekiem. Potrzebujemy żywych relacji ze światem i przynajmniej jednej osoby która zawsze będzie miała otwarte drzwi i serce, gdy świat się zamknie. Wiem też, że każdy mężczyzna potrzebuje drugiego mężczyzny, tak jak każda kobieta oparcia w drugiej kobiecie, żeby przejąć od siebie archetypowe właściwości. Ty masz seksapil, ja mam ciepło. Wspólnie możemy się bardzo wzbogacić i wiele od siebie nauczyć.

Zaryzykuję stwierdzenie, ze nieumiejętność zaprzyjaźnienia się wynika nie tylko z obaw i złych doświadczeń, lecz także z nieumiejętności kochania samego siebie. Bo jak pokochać drugiego człowieka, skoro z samymi sobą mamy na bakier?

Gdzie jesteś moja przyjaciółko? Gdzie jesteś mój przyjacielu? Czy osadziłam Cię w zbyt nierzeczywistych realiach by nie móc dojrzeć Cię ciepłym uśmiechu codziennie mijanej osoby na ulicy?