Duchowość zawsze była dla mnie
kluczowym aspektem życia.
I choć nigdy „religijnej” otoczce
nie nadawałam większego znaczenia,
to zawsze czułam się głęboko połączona
ze wszystkim naokoło.
Dziś myślę, że właśnie dlatego –
bo „religijność” nie miała
większego znaczenia.
W tej całkowitej łączności ze światem,
naturą i ludźmi spędziłam pierwsze
lata mojego życia na wsi.
A potem zaczęłam
kombinować.
W szkole pojawiła się religia
i nauka katechizmu. I odezwał
się mój racjonalny, wiecznie
czegoś szukający umysł.
Problem „oddzielenia”
pojawił się niedługo potem.
Coraz bardziej skupiałam się na
zewnętrznych formach praktyk,
niż na prawdziwej głębi.
Formułki zamiast modlitwy z serca.
Kościół i „wyjazdowe oazy” zamiast
biegania z psem po wysokich trawach.
I głęboka pustka…
Dość szybko zrozumiałam, że
w tym całym katolicyzmie coś
mi nie gra. A w coś wierzyć
trzeba, „bo bez Boga wszystko
jest bez sensu…”
Bóg. Czyli Kto? Lub Co?
Pojawił się deizm. Agnostycyzm.
Hinduizm. Buddyzm.
A każdy z nich ostatecznie
doprowadzał mnie do ściany.
Ściany zwanej poczuciem beznadziei i
braku połączenia z czymś poza mną.
W końcu, po trzydziestce
doszłam do punktu, w którym
poczułam się zbyt zmęczona, by dalej to robić.
Szukać,
czytać,
poznawać,
rozpoczynać dziwne praktyki,
które oddalają od meritum zamiast do
niego zbliżać.
Wróciłam więc do początku.
Zaczęłam żyć prosto.
Odrzuciłam pisane zasady.
I skupiłam się na etyce własnego serca.
Serca, które z natury chce dobra i miłości.
Bo wierzę, że naprawdę każde
serce tego właśnie chce.
Wróciłam do swojego ciała,
które leżało porzucone, niczym
brudny parobek niewart uwagi
„uduchowionej” arystokracji.
Pomogła w tym joga. Pomógł Lowen. Pomogły
zajęcia ruchowe oraz warsztaty pracy z ciałem.
Ale, choć pomocne, to nie one były celem,
tylko palcem wskazującą na furtkę.
Porzuciłam więc wszystkie religie
i filozofie na rzecz życia.
Doświadczania.
Próbowania.
Pytania.
Dociekania.
Dawania sobie prawa do przyjemności.
Cieszenia się z najprostszych rzeczy.
Słońca na twarzy.
Zapatrzenia się na łąkę pełną kwiatów.
Głębokiego oddechu.
Chodzenia boso po lesie.
Kontakt z Naturą zawsze
mnie uzdrawiał.
Wyleczyłam się z choroby
nie przyjmując ani jednej tabletki.
W przeciwieństwie do wszystkich religii,
natura, cykliczność, śmierć i rodzenie
zawsze były pierwotne.
PIERWOTNE.
Natomiast każda
filozofia i religia – WTÓRNE.
I dlatego prowadziły donikąd.
Kiedyś znalazłam w sieci anonimowy cytat,
który mógłby posłużyć za moje życiowe motto:
„Natura jest moją religią,
a Ziemia moją świątynią”.
Tak czuję. Że gdy jeszcze nie było niczego:
człowieka, ani jego religii czy pomysłów na to,
jak żyć, Natura była zawsze.
Narodziny były zawsze.
Śmierć była zawsze.
Zmiana była zawsze.
Ziemia rodziła.
I Ziemia zabierała.
Karmiła i wysuszała.
Okazuje się, że najbardziej
uduchowionymi byli ci najbardziej
ukorzenieni, ci najbliżej Ziemi.
Ci najbardziej prości.
„Prymitywni”, których nazywano
ciemnym ludem –
Poganie. Szamanie.
Wiedźmy. Wiejscy Prostacy.
Uzdrowiciele. Szeptuchy.
Niestety, do dziś historia
przedstawia ich jako nieświadomych
ludzi, którzy wierzyli/wierzą w zabobony.
Ja to widzę inaczej.
Życie blisko Natury, z poszanowaniem
cykli i uważanie żywiołów za bogów,
to nic innego jak pokora
i mądrość doświadczenia.
To świadczy o zrozumieniu czym jesteśmy
wobec potęgi Matki Ziemi.
Bo jesteśmy tylko pyłkiem
i tylko na chwilę.
Przynajmniej w tych ciałach.
Szamani, uzdrowiciele, poganie
potrafią dostroić się do tego, co większe
od nich samych. I widzą jak działają cykle.
Kiedyś człowiek nie mógł inaczej.
Oddzielenie od Natury oznaczało
rychłą śmierć.
Trzeba było nauczyć się tego dzikiego tańca
z ogniem, wodą, deszczem i błotem.
Trzeba było poznać, zrozumieć i pokochać
cykliczność, zmianę, pogodę i niepogodę.
Nie chcę nazywać tego religią.
Ani nie chcę tego nazywać jakkolwiek.
Wiem że każda nazwa porusza się
po relatywnym poziomie tego, co widzialne,
podczas gdy zjawiska i połączenie
są czymś „ponad to” – absolutnym.
Bo choć są praktyki szamańskie,
które intencjonalnie wzmacniają
łączność z Ziemią, są pieśni i medycyny roślin,
to jednak wciąż uważam, że wszystko
jest tylko środkiem do celu.
A celem jest bycie jednością.
Być połączonym.
Ze sobą.
Ze swoim sercem.
Z drugim człowiekiem.
Z tym co karmi, co rodzi,
co uśmierca i przyjmuje
do siebie z powrotem.
Jeśli też w to wierzysz,
to czy tego chcesz czy nie,
jesteś Szamanem.
Ktoś mnie niedawno zapytał,
jak weszłam na tę drogę.
Próbowałam znaleźć odpowiedź
– jeden punkt, który do tego etapu
doprowadził. Nie znalazłam.
Bo choć przez kilka lat
mieszkania w betonowych blokach
trochę zapomniałam o tej głębokiej
prawdzie, to jednak powrót był naturalny.
W końcu odchodzenie i powroty
to też część tego naturalnego procesu.
To część Natury.
Czy to zaprzeczenie duchowości?
Nie. Bo ciało i duch, niebo i ziemia
śmierć i narodziny to zawsze dwie
strony tej samej monety.
Rewers i awers.
Chodzę boso po lesie.
Głaskam drzewa, mówię do ptaków,
wdycham powietrze. Siadam na zwalonym
pieńku i patrzę na łąkę usianą kwiatami.
Niczego nie muszę.
Żadnych zasad, żadnych praktyk,
czy wyuczonych regułek.
Tylko cisza.
Ziemia pod nagimi stopami,
która uzdrawia to co chore i
karmi to, co głodne.
Pasuję idealnie i jestem pełna.
Zdrowo nakarmiona
sensem i miłością.
emocjonalna atletka 