Archiwa tagu: akceptacja

inspirujące książki

Biegnąca z wilkami

1 komentarz

Tak, wiem. Długo nie pisałam. Po raz kolejny wsiąknęłam w książkę, którą zna zapewne każda kobieta interesująca się własnym samopoznaniem i korzeniami. „Biegnąca z wilkami” zachwyca mnie za każdym razem i co typowe- podczas lektury odkrywam zawsze inne, fascynujące aspekty, których wcześniej tam nie  znajdywałam, lub je po prostu marginalizowałam. Właśnie dlatego warto do niej wracać przynajmniej raz w roku.

1920_1080_20091031105811314343

 

O czym?

„Biegnąca z wilkami” Clarissy Pinkoli Estes jest zbiorem baśni i opowiadań oraz ich bogatą, analizą dzięki którym zapoznajemy się z archetypem Dzikiej Kobiety. A więc kobiety wolnej, twórczej, zmysłowej, takiej która kocha siebie za to, jaka jest w istocie a nie za to jaką chciałby ją widzieć partner, rodzina czy społeczeństwo. Autorka poświęciła większość życia na zgłębienie archetypu Dzikiej Kobiety. Obserwowała kultury plemienne, kolekcjonowała historie rodzinne oraz baśnie w ich pierwotnej formie, odrzucając patriarchalne czy chrześcijańskie naleciałości.

Baśnioterapia

Dzięki jej pogłębionej analizie dostaliśmy zbiór teoretycznie znanych baśni, ale czy znanych prawdziwie? Bo jeśli usunąć z nich wszystkie powstałe przez wieki modyfikacje, interpretacje czy kulturowe zamienniki, okaże się, że nigdy wcześniej nie doszliśmy do sedna historii. Autorka natomiast pokazuje je w pełnej krasie, niczym nagą dziewczynę pełną blizn i skaz.

Baśnie i historie kobiet przekazywane z pokolenia na pokolenie udowadniają, że tęsknoty kobiecej duszy są naturalne i potrzebne. Dzięki nim poznajemy siebie od podszewki- zaczynamy szanować swoje „infantylne”, nieroztropne marzenia, chęć tworzenia, kochania, bycia w mądrym związku i zdobywania koniecznych doświadczeń. Pinkola Estes pokazuje jak kochać swoje ciało takim jakim jest. Udowadnia, że my kobiety jesteśmy niczym Matka Natura: rodzimy, wydajemy na świat, karmimy i zabieramy do grobu. Jesteśmy śmiercią i życiem jednocześnie. A wszystkie potrzeby kobiecej psychiki, włączając potrzebę odrzucenia maski grzecznej dziewczynki są niezbędne, by dojrzeć całkowicie i odnaleźć wewnętrzną harmonię.

Co rozdział, krok naprzód

Podczas lektury tego wspaniałego zbioru dojrzewamy i przechodzimy kolejne inicjacje. Jestem pewna, że każda kobieta, niezależnie od tego, czego szuka, odnajdzie to „Biegnącej z wilkami” przy odpowiednim rozdziale. Jeżeli chcesz nauczyć się mądrze kochać, zafascynuje Cię opowieść o Kobiecie-Szkielet. Jeżeli cierpisz na brak akceptacji własnego ciała (niezależnie od powodu), pokochasz historię o Kobiecie-Motyl. A jeżeli upadłaś, popełniłaś błąd lub sądzisz, że straciłaś wszystko co cenne w życiu, wtedy pomoże Ci La Loba- ta, która śpiewa nad kośćmi umarłych.

pink (2)

Jestem zdecydowanym molem książkowym i znam wiele mądrych książek, które trzeba przeczytać. Ta jednak jest czymś więcej. Jest drogą. Jest mapą kobiecej psychiki. Narzędziem, które pozwala poznać siebie od podszewki i na nowo pokochać. Dzięki niej moje życie zawsze zmienia się o pełen kąt. Zaczynam tworzyć, otwieram się na przyrodę, częściej sprawiam sobie przyjemność niż cierpienie, szanuję się, uczę się i zgłębiam czym  jest kobiecość.

Dzika kobiecość

A zawsze miałam problem ze znaczeniem tego słowa. W dzisiejszej kulturze, która pozbawia ludzi wiedzy na temat ich korzeni i autentycznych, prostych marzeń, kobiecością są buty na wysokich obcasach i makijaż na twarzy. Tymczasem ona mieszka o wiele głębiej, rośnie na żyznej glebie dzikiej, pierwotnej psychiki. To intuicyjność, zmysłowość, odwaga, kreatywność, twórczość, zabawa, głęboka mądrość a nawet niepoprawna zadziorność i walka o swoje.

W pewnym wieku kobieta powinna zdecydować o własnym losie. Czy wciąż chce spełniać wygórowane (często wypaczone) potrzeby społeczeństwa czy może zacząć żyć w zgodzie z tym co gra w jej duszy? Małe dziewczynki często mają ową dzikość i zabawę w sercu, która jest im odbierana, gdy te dojrzewają i stają się dziewczynami budzącymi pożądanie. Zaczynają wstydzić się własnych kształtów i uczy się je bycia miłymi i usługującymi. Na szczęście jest coraz więcej świadomych kobiet, które nie boją się mówić tego, co myślą i spełniają własne marzenia. Niestety często są to samotne kobiety z etykietką „zimna jak lód”. Bo nawet jeśli potrafią dbać o własne potrzeby to nie zawsze potrafią kochać czy dzielić się uczuciami. Słuchanie baśni i historii mądrych, starszych kobiet może pomóc w odnalezieniu zagubionej Dzikiej Kobiety. „Biegnąca z wilkami” to książka wszystkich kobiet. A jeśli chcecie już dziś wejść na drogę do samopoznania to zacznijcie od uważnego słuchania. Siebie, swoich matek i babć.

Reklamy
smak życia

Doświadczeni

Dodaj komentarz

Roczne podsumowania i refleksje, mimo iż wydają się nudne, są nam tak samo potrzebne jak szklanka wody po przetańczonej nocy. Bez refleksji nie sposób docenić siebie i własnych przeżyć, a wiele z nich może umknąć niezauważona z powodu zbyt małej jaskrawości i siły przebicia.

12362543_1098046170240307_1824353471_n

 

Myślałam, że to był nudny rok. Właściwie to byłam o tym głęboko przekonana, dopóki dziś o poranku nie zrobiłam rachunku sumienia. Jak każdego dnia o siódmej rano otworzyłam dziennik, by wypisać się z własnych myśli. A że dziś mamy 31 grudnia, ostatni dzień roku, to i zaczęłam wspominać, co się działo, gdzie byłam i co robiłam. Ku mojemu zaskoczeniu, gruby zeszyt A4 wypełnił się kilkoma stronicami zapisanych wydarzeń, o których nie pamiętałam z racji wciśnięcia ich do nieświadomości.

A tu niespodzianka.

To wcale nie był nudny rok i wbrew pozorom wcale nie wiodę tak schematycznego życia na myśl o którym można jedynie zapłakać z poczucia frustracji. Podczas dzisiejszej rozmowy ze wspomnieniami zobaczyłam, że przeżyłam w ciągu roku to, czego w ogóle nie doświadczy część ludzi nigdy w życiu.

Były wakacje w Niemczech i buddyjski kurs medytacyjny; poszłam na studia podyplomowe, dostałam się na warsztaty dziennikarstwa filmowego w Warszawie organizowane przez największy w Polsce portal filmowy. Był i koncert Dub FX w Gdańsku, i Natalii Przybysz, na który poszłam z okazji 30-tych urodzin. Przeprowadzka, zamieszkanie z partnerem, psychoterapia, biopsja, moja pierwsza narkoza, krótki pobyt na chirurgii i wspaniałe słowa lekarki: „jednak nie ma pani raka”. Kupiłam własną domenę i logo, współpracowałam ze znanym coachem, odnowiłam starą wieź z zapomnianą rodziną, przeszłam na weganizm, skończyłam pisać książkę, zapisałam się do Kongresu Kobiet. To ledwie większe rozdziały roku a przecież tyle w nich akapitów i słów.

Te wszystkie wydarzenia składają się na mnie obecną. To moje doświadczenia, które za jakiś czas zobaczę w lustrze na twarzy i ciele; w sposobie w jaki mówię, jak się poruszam i jak myślę. Zbyt często narzekałam na swoje życie- że jest inne niż pragnęłam, że przecież nie tak miało być. Wciąż mam za mało kasy, brakuje mi własnego mieszkania i pracy która satysfakcjonowałaby mnie w 100%.

Ale są inne obszary, za które powinnam być wdzięczna i tego się uczę. By doceniać, to co mam, i widzieć w trudnej, wyboistej drodze skarby. Doświadczenia są warte wszystkich pieniędzy, bo to one ostatecznie wydobywają z nas mądrość i czynią nas mędrcami i wiedźmami- tymi którzy wiedzą więcej.

Dziękuję również Wam, za to że czytacie, odwiedzacie, śledzicie moje poczynania. Dziękuję, że udostępniacie pojedyncze posty. Dzięki temu moja strona w 2015 roku była odwiedzona ponad 10.000 razy. Z blogiem też wiążą się doświadczenia; co dzień uczę się czegoś nowego. WordPressowych aplikacji, zabawy z social mediami, dbania o społeczność jak i nieprzejmowania się zanadto krytyką, bo wychodzę z założenia że robić coś dobrze, to być sobą i przedstawiać światu swoje ja, mimo iż nie każdemu to w smak.

A postanowienia noworoczne? Mam tylko jedno. Nauczyć się wdzięczności i akceptacji tego, co jest. Chcę iść naprzód, rozwijać się, ale z całkowitym poczuciem akceptacji, że to kim jestem jest absolutnie właściwe. Nie jestem bogatą kobietą z wielkim biustem i jedwabistą cerą. Ale mam jedną ważną rzecz w życiu- cenne doświadczenie, które przefiltrowane przez dystans i wiek wykiełkuje mądrość. A to o wiele więcej niż wszystkie bogactwa świata.

psychologia, smak życia

Ukłon do lustra

Dodaj komentarz

Miłość. Towar na który zawsze jest popyt. Słowo wykorzystywane na wszelkie sposoby, jako obietnica a także pogróżka, jeśli zasugerujemy jej brak. Idealne narzędzie marketingowe by sprzedać czekoladę, czasopismo, książkę lub nowy film. Czyżby była kluczem do szczęścia?

17675-desktop-wallpapers-love

Znamy jej kilka rodzajów. Rodzicielska, przyjacielska, romantyczna, intymna… Mogłabym wymienić jeszcze szereg innych w obrębie pokrewieństwa i poza nim, lecz chciałabym się skupić na nieco innym jej przejawie. Na tym, o którym wiemy jeszcze chyba zbyt mało- miłości do siebie.

Do napisania artykułu zainspirował mnie wczorajszy spacer  z przyjacielem, podczas którego rozmawialiśmy o tej szczególnej wewnętrznej relacji, zgadzając się, że żadny związek, przyjaźń, czy praca, nigdy nie dadzą stuprocentowej satysfakcji, jeśli najpierw nie pokochamy samych siebie. I że przecież każdy problem wynika właśnie z braku miłości. Bo owszem, w okresie dzieciństwa najważniejsza była miłość rodziców, która ukształtowała nas na obecnych dorosłych, istotna była również pierwsza przyjaźń, pierwsze zakochanie, ale wszystko to wydaje się być mijającymi etapami na drodze życia, w  przeciwieństwie do romansu z samym sobą, który raz rozpoczęty trwa na ogół całe życie.

„ Co to właściwie oznacza? Jak pokochać siebie?”- zapytał w którymś momencie przyjaciel.

Zaczęłam się zastanawiać. Bo czym miłość jest w pojęciu ogólnym? Dla każdego zapewne czym innym; dla jednych przywiązaniem, dla innych bliskością. Dla mnie akceptacją i całkowitą wolnością. Kochać oznacza zwracać wolność, pozwalać na przestrzeń, jednocześnie wpuszczać drugą osobę do przestrzeni własnej. A jak to się ma do relacji z samym sobą?

Z własnej empirycznej obserwacji potrafię zauważyć, kiedy siebie kocham, a kiedy nie. To dość oczywiste, choć tak łatwo to przeoczyć. Kiedy jestem smutna, kiedy się gotuję, tłumię emocje, kiedy się złoszczę, kiedy się boję, stresuję i płaczę to wiem że gdzieś po drodze zapomniałam, by się ukochać. Że zapomniałam ze sobą porozmawiać- tak wewnętrznie, po cichu, w ciepły sposób. I unikałam własnego wzroku w lustrze, bojąc się stwierdzić, że dałam po sobie podeptać, przekroczyć własne granice.

Bo miłość to wielkie słowo i ma wielkie znaczenia. Ale kochać siebie można na milion małych sposobów. Od mówienia stanowczego nie, rzeczom i ludziom którzy chcą nas okraść z radości i z czasu; poprzez zdrowe odżywianie, długie spacery, wystawianie buzi do słońca, ośmiogodzinny sen; kończąc na takich drobnostkach jak pyszne ciastko do gorącej kawy w ulubionym kubku, kiedy za oknem temperatura niebezpiecznie zniża się do pięciu na plusie. Miłość to pozwalanie sobie na bycie sobą całkowicie. Nawet jeśli gdzieś tam w duszy czujemy, że jesteśmy dziwakami czy kosmitami. Żeby tylko my. Spójrz dookoła- świat jest pełen cieni i zielonych kosmitów, skrzętnie ukrywających się pod firmowymi ciuchami.

Miłość własna to prawo do szczęścia i wszystkich emocji. To prawo wyboru, że taka własnie chcę być- gruba, chuda, ruda, czy blondynka. Że chcę pisać lub skakać wzwyż. Że chcę malować na Monciaku groteskowe portrety. To akceptacja że taka jaka jestem jest dobre i znaczące. Bo nie jestem gorsza od nikogo i nikt inny tez nie jest gorszy ode mnie.

W jednej ze swoich książek (wybaczcie mi krótką pamieć, że nie podam tytułu) psychoterapeuta, Wojciech Eichelberger napisał: „zacznijmy kłaniać się sobie w lustrze, oto początek wielkiej miłości”. I podpisuję się pod tym obiema rękoma.

Zdjęcie: 1ms.net

smak życia

Tysiąc zachwytów jednego dnia

1 komentarz

Narzekamy zamiast doceniać to, co jest dostępne tu i teraz, w chwili obecnej. Niedostrzeganie piękna wokół, odziera nas ze szczęścia i poczucia zwykłej ludzkiej satysfakcji. Ale jak tu się zachwycać skoro do pracy trzeba wstać o 5.30., za oknem pada deszcz a starsza kobieta w ciasnym tramwaju włożyła Ci parasol w żebra?

women-214792_640

Bywają takie dni, jak w powyższym opisie, a jakże! Zdarzają się niekiedy z irytującą powtarzalnością. Czy to oznacza, że jesteśmy pechowcami a świat nas nie lubi? Ależ skąd. Deszcz, parasolka w żebrach czy zaspanie po bezsennej nocy przytrafiają się każdemu, tyle że nie każdy skupia 100% uwagi na niemiłych aspektach życia. Bo po co się w nich utwierdzać i przyciągać nowe, wiecznie rozpamiętując i narzekając „masz ci los, o ja nieszczęsny!”?

Przez ostatnie dni miałam urlop. Tak- należę do tych szczęśliwców, którym zostało sporo płatnego urlopu do wykorzystania do końca roku. Jako, że jestem miłośniczką natury, codziennie po śniadaniu wychodziłam na kilkugodzinny spacer nad morze i do lasu. Każdego dnia, mniej więcej o tej samej godzinie mijałam na parkowej ławce kobietę, nie robiącą niczego szczególnego. Po prostu zawsze siedziała uśmiechając się do ludzi. Obserwowała i słuchała. Na moje około była po 80-stce. Zawsze elegancko ubrana, w długą spódnicę i karmelowy cienki płaszcz, na nosie miała wielkie, ciemne okulary. Nigdy nie była niczym zajęta. Siedziała na ławce bez żadnej książki czy telefonu i wydawało mi się, że robi to celowo, nastawia się na bycie, na wdzięczność za to jak jest, dostrzegając piękno we wszystkim co się pojawia- w drugim przechodniu, w radośnie biegających psach spuszczonych nagle ze smyczy, w promykach słońca przedostających się między kolorowymi liśćmi klonów. Tak. Ta kobieta zdecydowanie wiedziała, co to zachwyt. I wierzcie mi lub nie, ale wyglądała na szczęśliwą. W tak prosty i oczywisty sposób.

I tu stawiam pytanie do Was i sobie samej- kiedy ostatni raz zachwyciliśmy się drobną rzeczą? Rzeczą tak oczywistą jak słońce, bezchmurne niebo czy wolne popołudnie? Problem w tym, że trudno jest zachwycać się i dziękować za to, co wydaje się oczywiste. A przecież dostrzeganie małych radości budzi serce do życia i napełnia je wdzięcznością. To działa jak efekt domina. Gdy zaczynamy narzekać, umysł skupia się na negatywnych aspektach rzeczywistości, zakłada ciemne okulary i widzi tylko to, co złe. Tak go zaprogramowaliśmy- działa nawykowo.

Lecz, gdy zobaczymy to co dobre, choćby i w małym zaczerwienionym liściu na drzewie, łatwiej będzie się cieszyć kolejnymi małymi rzeczami- tym co jest, bez zbędnych oczekiwań, że przecież coś nam się należy.

Świat może działać na naszą korzyść lub szkodę. Jedno lub drugie nie jest jego kaprysem, ale naszym wyborem. A każdy wybór pachnie potężną wyzwalającą wolnością.
Byłam dziś na długim spacerze i przytulałam się do Drzew.
A Ty? Kiedy pójdziesz na spacer?

Zdjęcie: pixabay.com

smak życia

Dwie wredne Mordy

Dodaj komentarz

Zdołaliście zapewne zauważyć, że wpisów we wrześniu było mniej. Miały na to wpływ dwie rzeczy: cudza krytyka i stres. O tym jak te dwie niesympatyczne Mordy wzajemnie się łączą i na siebie wpływają miałam przekonać się w ciągu minionego miesiąca…

6304602962_4b46a762d2_b

Okej. Krytyka jest nieodłącznym elementem życia; potrafi być budująca i popychać naprzód o ile jest konstruktywna i rzetelna. Ale moja taka nie była, wręcz przeciwnie. Usłyszałam że jestem ZBYT idealistycznie nastawiona do świata, ZBYT łagodna, miła a co najgorsze- subiektywna. O tak! Bycie miłym i mającym swoje zdanie to paskudne cechy charakteru. Miłych ludzi trzeba tępić co by się nie rozmnożyli poprzez pączkowanie.

Za mało mięsa w pani tekstach– usłyszałam od redaktorki znanego internetowego portalu.

Pani jest idealistką a takie idealistyczne, opiniotwórcze teksty brzmią sekciarsko– powiedział redaktor innej strony.

Zainteresowania (wyczytuje redaktorka z mojego CV): wegetarianizm, prawa zwierząt, filozofia Wschodu, dietetyka… Same minusy. Przykro mi.

I wiele podobnych.

Pominę już sam fakt absurdalności zarzutów a skupię się na obserwacji własnej- niezależnie od źródła krytyki i sposobu w jaki zostanie przekazana, nie zdołamy jej udźwignąć jeżeli jesteśmy osobami mało zdystansowanymi, słabymi psychicznie, lub permanentnie zestresowanymi. Niewłaściwie przyjęta i nieprzefiltrowana krytyka będzie po prostu ciężarem uniemożliwiającym dalsze sprawne funkcjonowanie na polu na którym zostaliśmy pokrzywdzeni.

A ja do osób odpornych nie należę i w dodatku nieustannie się stresuję przez co psychiczny system immunologiczny bywa nadszarpywany w nadmiarze. I kiedy tak dzień co dzień czuję przyspieszone bicie serca i niemiarowy oddech, to po trudnym dniu, zasiadając w domu do biurka chciałabym choć przez chwilę poczuć jak odpływam. Zaufać temu, co palce wystukują na klawiaturze- nie oceniać, nie gonić, cieszyć się i trwać w akcie kreatywnego tworzenia. Nawet, jeśli nie jest niczym nowym, nawet jeżeli nie burzy zastanego porządku świata, nawet jeśli jest ckliwe i infantylne, to takie jest bo jest moje.

Po takiej krytyce nie dałam rady. Palce straciły giętkość; buntowały się przeciw choćby krótkiemu zdaniu wypisanemu w twórczym, niemal ekstatycznym szale. Umysł zasnął. Osunął się letarg produkując mechaniczną myśl- jak się nie wychylisz to cię nie zobaczą. A jak nie zobaczą, to jesteś bezpieczny.

Może i jestem wielką idealistką, marzycielką bujającą w niebieskich chmurach. Może nie napiszę dobrego reportażu, bo nie potrafię nie posiadać opinii. Może nigdy niczego nie wydam… Ale może w końcu, kiedy oddzielę cudzą krytykę od samej siebie zdobędę się na wierność i uczciwość względem dziecka, które siedzi w moim sercu. Stres je zabija. Powoli, początkowo niezauważalnie wkrada się do małego pokoju i zjada wszystkie nieładne, szmaciane zabawki. Aż pewnego dnia, nie ma już się czym pobawić. Stres zabija odporność, krytyka pozbawia wiary w talenty i życie nagle zaczyna być wieczną jesienią.

Strzeżcie się Mord, strzeżcie się wrednych Krytyków. Pamiętajcie, że brak wiary w samego siebie często wiąże się ze starą raną zadaną przez realną osobę. Zlokalizujcie ją w myślach a następnie odeślijcie do domu. A jeżeli przeżyliście trudny dzień lub doświadczacie sporo stresu zadbajcie o siebie. Wskazane remedium to ciepły koc, ulubiona herbata ze kolorowego kubka, mała słodycz, spacer, i dobra książka. I nie zapomnijcie siebie przytulić. Nic tak dobrze nie przepędza Mordy jak prawdziwa miłość.

Zdjęcie: Faisal Alrajhi, www.flickr.com

smak życia

W rytmie serca

Dodaj komentarz

Ile to już razy zrobiliśmy coś wbrew sobie, by zadowolić otoczenie lub upewnić je, że wszystko z nami w porządku? Szukamy aprobaty jak myszy tłustego sera, nie licząc się z tym, że złapiemy się w misterną pułapkę zdrady wlasnych przekonań. A gdy zdradzimy samych siebie, to nie potrafimy już ufać swoim wyborom. To rzecz taka sama jak z mało lojalnym kochankiem. Aby ufać, musimy wiedzieć, że partner jest zawsze i całkowicie lojalny. Tak samo my, sami wobec siebie musimy być uczciwi i lojalni do samego końca.

pobrane

Próbowałam to robić wielokrotnie- być kimś innym niż jestem. Tańczyć na stołach, śmiać się do rozpuku z nieśmiesznych żartów, mówić głośno, choć to dla mnie nienaturalne, udawać zaciekawienie podczas niemądrych rozmów na tematy niskich lotów. Próbowałam pić czego nie piję i jeść czego nie lubię, bo wypada w towarzystwie. Bo wypada być elastycznym, swobodnym i rozluźnionym.

I choć na zewnątrz pewnie wszystko wyglądało dobrze i poprawnie, w środku skręcałam się wewnętrznie marząc by uciec, wcisnąć pedał gazu by się stąd wydostać, by zrzucić niewygodne koronki i położyć się na łące pachnącej wilgotną glebą i patrzeć we wschodzący księżyc.

A gdyby mogło tak być naprawdę?
Wyobraź sobie, że nic nie musisz.
Że możesz być kim zechcesz. Że nareszcie zawsze i wszędzie możesz być sobą.

Nikt Cię nie krytykuje, nikt do niczego nie przymusza; czujesz wokół miłość, ciepło i tolerancję.
Czujesz sympatię ze strony otoczenia, bo jesteś. Po prostu. Tylko i aż dlatego.
Czy to nie piękne?

A teraz posłuchaj- naprawdę może tak być!
I nie zamierzam namawiać Cię do zmiany otoczenia, wykluczenia pojedynczych znajomych czy innych, podobnie absurdalnych pomysłów. Zamierzam powiedzieć, że możesz być tym kim jesteś w rzeczywistości. I że to jaki jesteś jest dobre i właściwe.

Nie chodzi o to by tkwić po uszy we własnych przywarach jak w szlamie pełnym niedoskonałości. Ale dopiero całkowicie uczciwa akceptacja tego jaki jesteś pozwoli Ci pójść dalej i dokonać takich zmian jakie uznasz za słuszne. I niech będą to zmiany, które Tobie przyniosą korzyści. Bo im bardziej dbasz o siebie, im bardziej siebie kochasz, szanujesz i akceptujesz to, kim jesteś, tym żyjesz bliżej swojego serca. Zaczynasz wyczuwać jego rytm. Zgrywasz się z nim i oddzielenie przestaje istnieć w Twoim życiu.

Myślę, że zrozumienie, iż to my mamy być dla siebie najlepszymi przyjaciółmi jest kluczem do dojrzalej relacji z życiem. Bo jeśli kochasz siebie, to przyciągasz wszystko co najlepsze- stajesz się własną wizją i spełnionym, chodzącym marzeniem. W Twoim towarzystwie pojawiają się wówczas właściwi, bo serdeczni ludzie, dostajesz od życia takie lekcje jakich potrzebujesz, podobnie jak miłe niespodzianki z wiecznie brzemiennej przestrzeni.

Prawdopodobnie trudno jest być autentycznym w młodym wieku. Mamy jeszcze za mało mądrości i doświadczenia by docenić własne towarzystwo i to jak wielkim skarbem jesteśmy. Niemniej jednak możemy z tym pracować. Każdego dnia możemy ufać sobie coraz bardziej- szanować własne granice, być asertywnym, pozytywnym człowiekiem, który ma prawo iść własną, choćby krętą drogą i spełniać osobiste marzenia. Mamy prawo sprawdzać, próbować, popełniać błędy. Powiedz NIE, jeżeli czegoś nie czujesz, powiedz TAK, gdy coś do Ciebie przemawia. Całkiem niedawno uwiodły mnie słowa Krystyny Jandy, mądrej i dojrzalej kobiety, którą cenię za sposób bycia, ciężką pracę i temperament. Czyż jej słowa, nie powinny wisieć nad łóżkiem większości z nas, wiecznie potrzebujących ludzkiej aprobaty, zapominając że najistotniejsza mieści się w naszym centrum Wszechświata? W sercu…

„Dla mnie receptą jest niezmuszanie się do niczego. Ja robię to, na co mam ochotę. A na szczęście mam ochotę pracować. Ja nie spotykam się z ludźmi, z którymi nie chcę się spotkać. Nie czytam książek, które mnie nudzą, nie oglądam filmów… Od pewnego momentu uznałam, że nic nie muszę ani nie powinnam nawet. Takie słowo „powinnam” też wykreśliłam.”

Cudownego dnia Kochani! Mnóstwa akceptacji, miłości i zrozumienia dla siebie samych 🙂

Zdjęcie: www.wellness-workshop.com

smak życia, znajdź swoją drogę

Marzyciele

6 Komentarzy

Podobno wiara we własne możliwości jest kluczem, by dojść do upragnionego celu podróży. Turystycznej jak i tej metaforycznej, zwanej życiem, czy życiową misją. Wiem, że głęboka wiara przenosi góry i pompuje mentalne muskuły, ale często nie mam pomysłu skąd ją brać. Gdzie mieszka wiara? Jak ją znaleźć? Jak po nią sięgnąć, gdy brakuje sił by iść pod górę na własnej, często krętej ścieżce?

writer

Droga wcale nie musi być zanadto kręta czy trudna. My sami możemy iść z trudem na dość prostej i przejrzystej drodze, którą obraliśmy za cel lub środek do celu, musząc przecież jakoś żyć

Bo przecież głupio tak spędzić życie przed telewizorem.

Więc wymyślamy sobie mniej lub bardziej kreatywne cele, marzymy, szukamy a czasem po prostu coś nas woła i jest niczym zew przyrody dla dzikiego wilka. Wzywa nas pasja, pragnienie prosto z serca, które nigdy nie miało czasu się zlęknąć. A gdy wchodzimy na ów wymagający szlak pojawiają się przeszkody, które owszem są do przebrnięcia, pod warunkiem, że niczym as w rękawie mamy pakiet zdobytych umiejętności lub chociaż wiary, że wszystko jest do zrobienia.

Zobaczyłam jak wiele jest we mnie wątpliwości odnośnie tego co robię, kiedy wczoraj miałam okazję poznać wydawcę książek, który przez niemal trzydzieści lat był właścicielem sprawnie działającego wydawnictwa książkowego. Sytuacja była nietypowa, bo jechałam z nim samochodem do naszej wspólnej przyjaciółki. Od słowa do słowa, i ku mojemu radosnemu zdziwieniu stwierdziłam, że oto mam obok siebie doświadczonego człowieka, który może opowiedzieć o książkach od strony kuchni. Zaczęłam pytać.

Ile czasu zajmuje wydanie książki?

Dużo. Bardzo dużo czasu. Może rok, czasem dwa. W zależności od tekstu, od jego jakości i tego jak bardzo wymaga poprawy.

Czy dużo tekstów wymaga poprawy?

Wszystkie- usłyszałam w odpowiedzi. Bo autorowi zwykle wydaje się, że skoro tak łatwo i lekko mu się pisało, to tekst będzie również łatwy w odbiorze. A często jest zupełnie odwrotnie. Są mniej lub bardziej widoczne błędy stylistyczne, językowe, frazeologia i konstrukcja zdań.

To ile faktycznie nakładasz tych poprawek?

Czasami pokreślone są cale utwory- ku oburzeniu ich autorów…

A co jest dla ciebie decydujące przy wyborze jakiegoś konkretnego dzieła do druku?

Często kilka pierwszych stron, często czas i pora.

Czas i pora?

Tak. Jeżeli otrzymałem tekst dajmy na to z samego rana a miałem miałem dużo tematów do ogarnięcia, to teksty przechodziły obok niezauważone. A gdy dostałem jakiś tekst w wolniejszym dniu, lub w godzinach wieczornych, gdy właśnie udawałem się na spoczynek, to brałem co właśnie do mnie dotarło; czytałem, podobało mi się więc szło do druku.

Z poprawkami…?

Oczywiście. Na tym polega opieka redakcyjna.

Dużo książek odrzuciłeś?

Setki a może tysiące. Nieprzerwanie coś odrzucałem…

Rany, to musiało być strasznie bolesne dla autorów. Przecież oni wysłali coś do wydawnictwa z wiarą, że się uda, a tu porażka. Powiedzmy, że wysłali jeszcze do kilku lub kilkunastu innych wydawnictw, wszędzie były odmowy publikacji i teraz pewnie zadają sobie pytanie: jak dalej żyć? Przecież to musi strasznie podważać poczucie własnej wartości?!

Ja nigdy nikogo nie skrytykowałem. Po prostu decydowałem o nieprzyjęciu książki do druku…

***

Ścisnęło mi się serce na myśl o takich wrażliwcach jak ja, którzy spoconymi dłońmi wrzucają swój bezcenny materiał do skrzynki pocztowej wierząc, że tym razem się uda. A tu nic. Odmowa. Pani, Panu już podziękujemy.

Z jednej strony rozumiem wydawcę, który przecież jest przedsiębiorcą i aby żyć, utrzymywać siebie i prosperujące wydawnictwo musi prawdopodobnie od pewnych rzeczy się odciąć. Od ludzkich emocji, zawiedzionych oczekiwań, złudzeń, których właśnie pozbywa rzeszę młodych ludzi.

Z drugiej jednak strony, ja sama mając marzenie o wydaniu książki dla dzieci nie wiem czy ze swoją wrażliwością i lękiem odważyłabym się na to by zostać odrzuconym, skrytykowanym lub po prostu pozostawionym samej sobie- która nie wie co było nie tak, dlaczego otrzymałam odmowę publikacji, co zmienić i gdzie szukać rady i rzetelnej wiedzy.

Podczas tej jednej rozmowy w samochodzie przypomniał mi się bohater Jacka Londona, Martin Eden, który wysyłał teksty do wszystkich możliwych wydawnictw, gazet i czasopism, raz po raz otrzymując w odpowiedzi : „Szanowny panie Eden. Dziękujemy za cenny literacko tekst; nie mniej jednak redakcja jest zmuszona go panu zwrócić, gdyż nie może pozwolić sobie na jego wydruk. Z poważaniem, Redaktor Naczelny”. 

Zobaczyłam nagle w wyobraźni rzeszę takich Martinów Edenów, którzy niestrudzenie każdego dnia wstają skoro świt, zaparzają wielki dzbanek kawy i piszą, piszą bez opamiętania aż do zachodu słońca. A potem szukają możliwości, wysyłają teksty, mailują do redakcji, próbują, zbierają pieniądze na self-publishing. Podziwiam pasjonatów. Podziwiam wszystkich, którzy nie przestają marzyć i wciąż wierzą, że kiedyś przecież musi się udać. Że raz wysłana energia wróci z przestrzeni niosąc kosz obfitych owoców. Nie sławę, nie pieniądze i nie rozgłos.
Ale spełnienie, które pozwoli pomyśleć:

Uwierzyłem.
Robiłem to.
Pokonałem przeszkody.
Udało się.

Zdjęcie: 0ducks.wordpress.com 900